علل و مکانیزم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های برجستگی درشت‌نی (Tibial eminence fractures) یا شکستگی‌های کنده‌شدگی برجستگی درشت‌نی (tibial spine avulsion fractures)، معمولاً در بیماران ۸ تا ۱۴ ساله به‌دلیل تروما به زانو رخ می‌دهد. مکانیزم‌های رایج آسیب شامل سقوط از دوچرخه، تصادفات وسایل نقلیه موتوری و فعالیت‌های ورزشی است که منجر به پیچ خوردن زانو می‌شود.
تاریخچه و ارائه کلاسیک: این وضعیت به‌صورت درد شدید زانو و تورم ناشی از خونریزی مفصلی (hemarthrosis)، محدودیت در دامنه حرکتی (ROM) و دشواری در تحمل وزن روی پای آسیب‌دیده ظاهر می‌شود. تاریخچه بیمار شامل تروما به زانوی آسیب‌دیده با نتیجه کشیدگی بیش از حد است. بیماران با شکستگی‌های برجستگی درشت‌نی ممکن است با ناپایداری زانو مراجعه کنند.
شیوع: شکستگی‌های برجستگی درشت‌نی یا شکستگی‌های کنده‌شدگی برجستگی درشت‌نی در جمعیت بالغ بسیار نادر و در بیماران کودکان نیز کم‌تکرار است و تنها در ۳ نفر از هر ۱۰۰,۰۰۰ کودکی که سالانه دچار تروما به زانو می‌شوند، رخ می‌دهد.
• سن – شکستگی‌های کنده‌شدگی برجستگی درشت‌نی می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما معمولاً در بیماران ۸ تا ۱۴ ساله دیده می‌شود. • جنسیت – تفاوتی در میزان بروز مشاهده نشده است.
عوامل خطر:
• سن کم (نارس اسکلتی) • مشارکت در فعالیت‌های ورزشی (دوچرخه‌سواری، فوتبال، اسکی و غیره)
پاتوفیزیولوژی: این وضعیت به‌دلیل تروما با کاهش سرعت ناگهانی یا کشیدگی بیش از حد زانو رخ می‌دهد. مکانیزم آسیب مشابه پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) در بزرگسالان است، اما ناکامل بودن استخوانی‌شدن برجستگی درشت‌نی در بیماران کودکان منجر به شکست استخوان قبل از شکست رباط‌ها می‌شود.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: طبقه‌بندی مایرز و مک‌کیور (Meyers and McKeever Classification) که در سال ۱۹۵۹ منتشر شد، برای طبقه‌بندی درجه شکستگی و تعیین روش‌های درمانی استفاده شده است.
• شکستگی‌های نوع I جابجا نشده (< ۳ میلی‌متر) • شکستگی‌های نوع II جابجا شده جزئی با لولای خلفی سالم • شکستگی‌های نوع IIIA جابجا شده کامل و غیرچرخشی • شکستگی‌های نوع IIIB جابجا شده کامل و چرخشی • شکستگی‌های نوع IV (اضافه‌شده توسط زاریچنی در ۱۹۷۷) جابجا شده کامل، چرخشی و خردشده